RSS

POWERED BY
LoxBlog.Com

ورود اعضا:

	نام :
	وب :
	پیام :
	2+2=:
(Refresh)

مشخصات گياه شناسي جو : ريشه جو مانند گندم افشان است و اكثر ريشه هاي آن تا فاصله 40 سانتيمتري در اطراف پراكنده مي شوند. البته ممكن است برخي از ريشه ها به عمق هم نفوذ كنند. ساقه هاي جو از ميان گره هاي استوانه اي توخالي تشكيل شده اند. طول ميان گره ها از قاعده بطرف ساقه بتدريج زياد مي‌شود طول ساقه در اكثر واريته ها حدود 150-120 سانتيمير است ثابت شده است كه بين ارتفاع ساقه و توسعه ريشه همبستگي مثبت وجود دارد. بنابراين در شرايط ديم و كم آبي ساقه هايي كه مرتفع تر باشند عملكرد بيشتري دارند. جو نيز مانند گندم از محل گره هاي واقع در سطح خاك ريشه و ساقه ثانويه ( پنجه ) توليد مي كند كه اين پنجه ها در جوهاي دو رديفه بيشتر از جوهاي شش رديفه مي‌باشند.( البته تحت شرايط يكسان) جو نيز مانند گندم داراي گل آزين سنبله است. هر سنبله از يك گل كه مستقيما بر روي گره هاي اتصال دارند تشكيل شده است. پس بر روي هر بند سه گل و در دو طرف سنبل 6 گل وجود دارد. در برخي از انواع جو شش گل تبديل به دانه مي شوند و تشكيل سنبله هاي شش رديفه ميدهند كه به جوهاي شش رديفه موسومند. در بعضي ديگر فقط گلهاي مياني بارور مي شوند و تشكيل سنبلهاي دو رديفه ميدهند كه به جوهاي دو رديفه موسومند. موارد اختلاف بوته سبز جو و گندم : 1. رنگ برگهاي جو معمولا سبز روشن و رنگ برگهاي گندم سبز تيره است. 2. انتهاي برگ جو گرد ( مدور ) است درصورتيكه انتهاي برگهاي گندم تيز مي باشد. 3. عرض پهنك برگها در جو بيشتر و طول برگهاي آن كمتر از گندم است. 4. ريشكها در جو معمولا بلندتر از گندم و در يك امتداد و تقريبا بر روي هم قرار دارند درصورتيكه ريشكهاي گندم نسبت به محور سنبله با زاويه حاده قرار گرفته و متفرق مي باشند. مبارزه با علفهاي هرز : براي مبارزه با علفهاي هرز پهن برگ از علفكش گرانستار به ميزان 20 گرم در هكتار و براي مبارزه با علفهاي هرز نازك برگ از علفكش پومااكسترا به ميزان 2/1 ليتر در هكتار استفاده مي شود. مراحل فنولوژي رشد جو : مراحل رشد رويشي و زايشي جو نيز مانند گندم بوده كه شامل مراحل جوانه زني ، يك برگي ، دوبرگي ، سه برگي ، پنجه زني، ساقه دهي ، گلدهي ، دانه بندي و رسيدگي مي باشد كه هركدام از اين مراحل طي دوران خاصي و با توجه به نياز حرارتي مخصوص بخود پديد مي‌آيد. سازگاري جو با محيط كشت : جو بعلت مقاومتش در مقابل ناسازگاري هاي محيطي و نيز به سبب نياز كمتر به رطوبت و تطابق با محيط كشت ، در بسياري از نقاط جهان كشت مي شود. جو دوره رشد كوتاهي دارد. هرگاه رطوبت يك عامل محدود كننده در مناطق خشك و نيمه خشك باشد ، جو از ساير غلات سردسيري در شرايط يكسان حاصل بيشتري توليد مي كند. جو براي سبز شدن احتياج به رطوبت كمتري نسبت به گندم دارد. حداقل باران مورد نياز جو 250-200 ميلي متر در طول دوره رشد گياه مي باشد. جو درجات حرارت بالاتر از 32 درجه سانتيگراد را در شرايط هواي خشك تحمل مي كند. ليكن در درجات حرارت زياد و هواي مرطوب دامنه بردباري كمتري دارد. بطور كلي جو براي باروري خود آب و هواي خنك و مرطوب را بيشتر از آب و هواي گرم و مرطوب مي پسندد. ضمنا در مقابل سرما نسبت به گندم حساستر است. خاك مناسب كشت جو : زميني كه براي كشت جو انتخاب مي گردد بايد داراي عمق كافي بوده ، سطح الارض آن نرم ، سبك و قوي باشد. همچنين داراي زهكش بوده و بخوبي تهويه شود تا ريشه كامل توليد نموده و بخوبي پنجه بزند. بهترين خاك براي اين گياه خاكهاي داراي بافت متوسط يا لومي با PH داراي 8 - 7 مي باشد. نياز غذايي جو : جو در طول دوره رشد خود به مقدار قابل توجهي ازت نياز دارد كه با توجه به حلاليت بالاي آن در آب و از دسترس خارج شدن آن از طريق آبشويي و نفوذ پذيري به طبقات تحتاني بايد بصورت تقسيطي مصرف گردد. با توجّه به كمبود موادّ آلي ، اكثر خاك هاي استان با كمبود ازت مواجه بوده وبا توجّه به نياز بالاي جو اين عنصر لازم است توجّهي خاص به آن شود . بعد از ازت فسفر از جمله عناصر اصلي ضروري براي رشد محصول جو به شمار مي آيد كه بايستي در اختيار اين گياه قرار گيرد . به علّت مصرف بيش از حدّ كود فسفر ، توسط زراعين ميزان فسفر خاك بالا بوده ، كه بايد قبل از كود پاشي خاك مزرعه مورد آزمايش و تجزيه قرار گيرد. هرگونه تصميم گيري درمورد استفاده از كودهاي حاوي عناصر فوق نياز به انجام آزمايش خاك و تعيين ميزان نياز گياه بر اساس آزمون خاك مي باشد. زمان مصرف كودهاي شيميايي : كودهاي شيميايي مورد استفاده جو عمدتا شامل كودهاي ازته ، فسفره و پتاسيمي است و در موارد خاص با توجه به خصوصيات خاك و اقليم استفاده از ساير كودها از جمله كودهاي حاوي ريزمغذي ممكن است لازم تشخيص داده شود. بطور كلي كودها را در دو زمان ، همزمان با كاشت و يا بعد از كاشت مصرف مي كنند. انتخاب هركدام از اين دو روش بستگي به عواملي چون نوع كود ، مقدار كود ، و نوع خاك و غيره دارد. كودهاي شيميايي فسفاته و پتاسه معمولا بدليل تحرك كم در خاك بايستي همزمان با كاشت مصرف گردد. اما كودهاي ازته بدليل تحرك زياد و آبشويي راحت از خاك ، بايستي به ميزان نياز در مراحل مختلف رشد بصورت تقسيطي مصرف نمود. يعني قسمتي از آن همزمان با كاشت و بصورت سرك در زمان داشت مصرف مي گردد. مصرف تقسيطي ازت در جو آبي را با توجه به اينكه محدوديت رطوبت وجود ندارد مي توان تا زمان دانه رفتن ادامه دارد. نحوه مصرف كودهاي شيميايي : نحوه مصرف كودهاي شيميايي به عوامل متعددي از جمله امكانات موجود ، نوع كود ، مصرف و نحوه كاشت بستگي دارد. درمورد جو كود را ميتوان به روشهاي زير مصرف نمود: 1. پخش كود بصورت يكنواخت در سطح مزرعه همزمان با كاشت و مخلوط كردن آن با خاك. 2. پخش كود بصورت نواري همزمان با كاشت : اين كار توسط رديف كارهاي جو كه مجهز به تانك كود هستند امكانپذير مي باشد. با اين ترتيب كه همزمان با كاشت بذر كود نيز درعمق و فاصله مناسب نسبت به بذر قرار داده ميشود. اين روش مخصوصا در مورد كودهاي فسفاته روش مناسبي بوده زيرا باعث كاهش سطح تماس دانه كود با ذرات خاك شده و به اين ترتيب فسفر موجود در كود بمدت بيشتري براي گياه قابل استفاده خواهد بود. 3. پخش كود بصورت يكنواخت در سطح مزرعه در زمان داشت : محلول را مي توان در زمان داشت و به هنگام نياز گياه بصورت يكنواخت در سطح مزرعه پخش نموده و بلافاصله آبياري صورت گيرد. همچنين كودهاي فوق را ميتوان در آب آبياري حل كرده و در سطح مزرعه آنرا پخش نمود. ميزان مصرف كودهاي شيميايي در جو آبي : از آنجاييكه ميزان عناصر غذايي موجود در خاك يكي از مهمترين عوامل در تعين ميزان كودهاي شيميايي است لذا ضروري است كشاورزان قبل از مصرف كود ، از مزارع خود نمونه خاك تهيه نموده تا بر روي آن تجزيه خاك انجام گرفته و بر اساس نتايج تجزيه توصيه هاي كودي مناسب انجام بشود. درصورتيكه از كود فسفات آمونيم استفاده گرديد بايستي 18% ازت موجود در آن از مصرف اوره مورد نياز كسر گردد. آبياري: جو معمولا زودرس تر از گندم است و دوره رشد كوتاه تري دارد. به همين دليل زراعت جو معمولا يك آب كمتر از گندم نياز دارد. آبياري جو يا بصورت جويچه اي و يا بصورت كرتي وغرقابي است. در زراعت هاي بزرگ و مكانيزه ، آبياري جو بصورت جويچه‌اي مي باشد. فاصله هاي آبياري در روش غرقابي بيشتر و در روش جويچه‌اي كمتر است و مقدار مصرف آب در هر نوبت آبياري در روش غرقابي بيشتر از روش جويچه‌اي است. همچنين مقدار تلفات آب و حجم عمليات زراعي در روش كرتي بيشتر است. براي توليد جوانه ، خاك بايد رطوبت كافي داشته باشد. پس از آنكه جوانه از خاك خارج شد ، در مراحل مختلف رشد نيز بايد آب كافي در اختيار گياه قرار گيرد تا بتواند به رشد خود ادامه داده و دانه توليد نمايد. مراحل مهم زندگي جو كه احتياج شديدي به آب دارد عبارتند از : مرحله جوانه زدن - مرحله ساقه رفتن - مرحله توليد سنبله - مرحله گل كردن - مرحله توليد دانه. جوهاي بهاره نسبت به جوهاي پاييزه احتياج كمتري به آب دارند. براي جوهاي بهاره 3 و جوهاي پاييزه 4 تا 5 مرحله آبياري كافي است. نياز كلي جو به آب در دوره زندگي بين 4 تا 7 هزار متر مكعب و براي توليد يك كيلوگرم ماده خشك احتياج به 518 كيلوگرم آب مي باشد. احتياج جو به آب در ابتداي دوره رشد زياد است و تامين رطوبت در اطراف ريشه يكي از عوامل مهم موفقيت در توليد محصول خوب مي باشد. لكن در آخر دوره رشد ، كم آبي صدمه زيادي به گياه وارد نخواهد آورد. عوامل نامساعد رشد : عوامل نامساعد موجب كم شدن رشد و كاهش مقدار محصول جو مي شوند. مهمترين اين عوامل عبارتند از : 1.سرما و يخبندان : اثر و خسارت سرما و يخبندان در جو نظير گندم است و روي ريزوم ، پنجه اوليه و برگها اثر بسيار شديدي دارد. زيرا مقاومت جو در مقابل سرما كمتر از گندم است. براي جلوگيري از اين عامل بايد جو را در پاييز و در مناطق سردسير زود كشت نمود تا موقعي كه جوانه اوليه بوجود مي‌آيد با شروع سرما و يخبندان مواجه نشود. همچنين هنگام جوانه زدن درجه حرارت محيط كمتر از 7 درجه سانتيگراد نباشد. 2. ورس ( خوابيدگي ) : جو در مقابل ورس از ديگر غلات حساستر است ، همچنين جوهاي پاييزه حساسيت بيشتري نسبت به جوهاي بهاره در مقابل ورس دارند ، زيرا جوهاي پاييزه پنجه بيشتري توليد نموده و ارتفاع ساقه آنها زيادتر است. استعمال مقادير زياد كود ازته اثر زيادي در بالا بردن شدت ورس خواهد داشت. 3. ريزش باران : باران در موقع گل دادن براي اين گياه مضر است. باران نه تنها از تلقيح گياه جلوگيري مي نمايد بلكه به ورس كمك ميكند. هرگاه مقدار مصرف كود ازته زياد باشد ورس كه در اثر باران بوجود مي‌آيد شديدتر خواهد بود. 4. زردي Chlorose : هنگامي كه اولين برگها ظاهر مي شوند در برگها زردي پيش مي‌آيد ، و اگر اين حالت مدت 10-8 روز ادامه يابد نبات جوان بتدريج ضعيف شده ، و يا در اثر زردي قبل از آنكه به رشد خود ادامه داده و پنجه توليد نمايد به خواب رفته يا در اثر زردي زياد در نبات خفگي ايجاد شده و از بين مي رود. زمان برداشت جو : زمان برداشت موقعي است كه كلش زرد و خشك و دانه جو سخت شده باشد. البته جوهايي كه به ريزش حساسيت دارند ، برداشت آنها در اواخر مرحله خميري و يا در مرحله نيمه سخت انجام مي شود. براي برداشت با كمباين بايد به نكات زير توجه نمود : 1. حتي الامكان سعي شود كاهبن باقيمانده زياد باشد تا هم از فرسايش خاك جلوگيري شود و هم با افزودن بعدي آن به خاك ، به مواد آلي خاك اضافه گردد. در اين حالت امكان برداشت علفهاي هرز نيز به حداقل مي رسد. 2. قبل از برداشت ارقام بذري جو حتما مخزن بذر كمباين را بايد تميز نمود. 3. تنظيمات كمباين از قبيل سرعت پيشروي ، فاصله كوبنده و ضد كوبنده ، سرعت وزش باد و مقدار آن براي تميز كردن دانه دقيقا مطابق كتابچه راهنماي كمباين انجام گيرد.

نظرات شما عزیزان:

+ نوشته شده در دو شنبه 9 خرداد 1390برچسب:,

ساعت 19:25 توسط مهندس مهرداد مرتضوی |